OOR
Dimension Seven - Infinite madness
Het was natuurlijk ook wel een beetje beschamend. Noem je jezelf een
hardrocker. Denk je van de meest ruige en lawaaiige muzieksoort te houden.
Komt daar ineens een band als Atari Teenage Riot. Digital Hardcore. Dat was
pas echt pleurisherrie. En nog dansmuziek ook. Je durfde je vriendin niet
meer in de ogen te kijken. Wat kwam daar tegenover te staan? Het vreselijke
nu metal-als je dreads maar goed zitten. Weg was ze. En terecht. Goed. Tijd
om in te grijpen.
Om alle woede, frustratie en ellende samen te ballen in je vuist. Om daar
dan heftig mee te gaan schudden. Erbij huilen mag. Ideale muziek: Infinite
Madness van dimension seven. Hard. Erg hard. Extreem. Erg extreem.
Emotioneel. Erg emotioneel. Een plaat die de angstwekkende kracht en
openmindedness in zich draagt
waar het Earache-label eind jaren '80 zo om gevreesd werd. Muziek zonder
nooduitgang. Toch: helemaal voor het leven nu. Een mix van metal, snerpende
industrial en grind - soms met gesimuleerde gabberbeat.
Daar overheen zangpartijen die buren nader tot elkaar brengen. En hoe dat
leuke meisje van de eerste heet wilde je toch altijd al weten.
|